Bij de oplevering van Wolvenplein in 1856 werd er verwonderd gekeken naar het luxe verblijf wat de gevangenen er kregen. Voorzieningen als verwarming, stromend water, licht en een wc was voor menig Utrechter in die tijd nog niet weggelegd. Wat men er echter niet bij vertelde, was dat de gevangene dag en nacht opgesloten zat in deze ‘luxueuze’ cel en er niet uitkwam, behalve voor een half uurtje per dag luchten in een individuele luchtkooi.
De luxueuze voorzieningen waren mogelijk door de bijzondere bouwkundige opzet van het gebouw. Warmwaterketels in de kelder verwarmden lucht die via kanalen in de binnenmuren naar elke cel voerde. Op een vergelijkbare manier werd water, verzameld in drie grote bekkens op het terrein, via buizen naar de cel geleid en via de wc op cel weer afgevoerd en op de singel geloosd. Dit relatief moderne systeem werkte nooit helemaal perfect; gevangenen klaagden over te koude of juist te warme cellen. Ook de buizen van de wc’s raakten regelmatig verstopt. En een ander probleem was dat de gevangenen via de buizen met elkaar konden communiceren. Iets wat bij het principe van eenzame opsluiting natuurlijk ten strengste verboden was!
In de visie op de toekomst van Wolvenplein is gekozen de monumentale cellen in de B-vleugel te transformeren tot een onderscheidend, kleinschalig stadshotel. Een hotelconcept is een beproefde manier om het monument toegankelijk te houden en daarmee de geschiedenis van het complex. Tot de tijd dat hotel Wolvenplein opengaat, kun je alvast proefslapen in Het Arresthuis in Roermond (foto), Blokhuispoort in Leeuwarden en Het Huis van Bewaring in Almelo. Over de landsgrenzen vind je hotels gemaakt van voormalige gevangenissen in o.a. Boston, Luzern en Helsinki.